Tjeerd Bouma

Achter de onderzoeksfaciliteit van het NIOZ in Yerseke liggen 12 betonnen bassins die bij vloed onder water staan en bij eb gemakkelijk bereikbaar zijn. In deze bekkens wordt geëxperimenteerd met hoe de biodiversiteit kan worden versterkt op harde subtidale structuren zoals dijken of pijlers van windmolenparken. Om aan de huidige veiligheidsnormen te voldoen moeten dijken worden versterkt. In subtidale delen gebeurt dit meestal door een laag rotsmateriaal of staalslakken (een afvalproduct van de staalindustrie met een hoge dichtheid) toe te voegen. Deze versterkingen worden vaak toegepast in gebieden met zacht sediment of op dijken met een hoge natuurwaarde. Deze locaties krijgen vaak speciale bescherming vanwege hun hoge natuurwaarde. De harde constructies bieden beschutting aan de Europese kreeft en andere belangrijke doelsoorten. Dijkversterkingen kunnen alleen plaatsvinden als deze natuurwaarde behouden blijft of gecompenseerd wordt.

Binnen het project zijn er verschillende doelstellingen:

De kustgebieden in Nederland hebben in de loop der jaren een aantal dramatische veranderingen ondergaan. Sommige getijdenmoerassen langs de kustgebieden zijn echter met het land verouderd.

Het verlies aan biodiversiteit en de noodzaak van klimaatadaptatie zijn volgens het World Economic Forum belangrijke mondiale opgaven. Dat geldt eveneens voor de Nederlandse Rijksoverheid en in het bijzonder ook voor het beheer van de grote wateren in Nederland. Voor de grote wateren lopen al een aantal uitvoeringsprogramma’s om te voldoende aan de Europese verplichtingen (Kaderrichtlijn Water, Natura2000). Recent is ook het nationale programma ‘Programmatische Aanpak Grote Wateren’ (PAGW) van start gegaan dat een extra impuls (~2 miljard) geeft aan het herstel van de ecologische veerkracht van Rijkswateren. Het project Ecologische Veerkracht 2.0 sluit hierop aan.