Keona komt uit Curaçao en studeert Verpleegkunde aan de HZ. Een heel eind van huis, wat in het begin ook erg moeilijk was. Maar inmiddels heeft Keona haar draai op de HZ en in Zeeland helemaal gevonden.

Keona is geboren in Den Haag en verhuisde op haar tweede samen met haar familie naar Curaçao, één van de eilanden in het Caribisch gebied. Toen Keona was afgestudeerd van het voortgezet onderwijs, wist ze nog niet precies wat ze wilde doen. Ze nam een gap year en ontdekte haar passie voor biologie.

Toen het tijd was om te kiezen voor een vervolgstudie, twijfelde Keone tussen microbiologie en verloskunde. In Nederland moet je bij de meeste studies worden ingeloot. Tijdens een online zoektocht kwam Keona terecht op de website van de HZ en bij de combi-opleiding Verpleegkunde en Vroedkunde. Bij deze opleiding kon Keona zich gewoon inschrijven, zonder loting.

Koffers pakken

Keona was sinds haar tweede niet meer in Nederland geweest. Toch pakte ze haar koffers om aan de HZ in Vlissingen te gaan studeren. Ze had geen Open Dag bezocht, maar wel gesprekken gehad met medewerkers van de International Office. “Het voelde goed,” besloot Keona. “We gaan het gewoon doen”.

Een andere reden waarom Keona voor de HZ koos is de gegarandeerde huisvesting voor internationale studenten. Ze kreeg een kamer toegewezen op de De Ruyter campus van APV Housing in Vlissingen. “Dat is echt een pluspunt,” zegt Keona. Op de campus wonen HZ-studenten van over de hele wereld, met zowel het centrum van Vlissingen als het strand binnen loopafstand.

Heimwee

Ondanks de zachte landing in Vlissingen, kreeg Keona toch last van heimwee. Na een zonnige start van het schooljaar kwam daar de herfst. Regen, kou, donkere dagen en voor Keona: heimwee. “Ik herinner het me nog perfect,” zegt ze. Ze wilde vroeg naar school om voor de les nog wat werk af te maken. Toen kreeg ze op haar telefoon een reminder van haar fotobibliotheek: het was een foto van haar vrienden in Curaçao. Ze begon gelijk te huilen, het overviel haar totaal. Toen ze haar vrienden wilde bellen, kon dat niet, want het tijdverschil tussen Nederland en Curaçao is zes uur. Het was daar toen middenin de nacht. “Toen begon de heimwee.”

Gelukkig kwam Keona’s moeder voor haar verjaardag in december naar Nederland. “Dat was geweldig,” zegt Keona. Een stukje thuis, hier in haar nieuwe leven in Vlissingen. Maar toen haar moeder in januari weer terugging naar Curaçao, werd het voor Keona erg zwaar. “Ik ben zo ver van huis,” vertelt Keona. “Ik had genoeg mensen om me heen, maar niemand die me een écht thuisgevoel gaf”. Keona had zoveel last van haar heimwee, dat ze problemen kreeg met het studeren. Het lukte haar maar niet om grip te krijgen op haar studie. Het Zeeuwse dialect hielp ook niet mee. Ze voelde zich verloren.

Caribische community

Iets wat Keona heel erg geholpen heeft met haar heimwee, is de Caribische community op de HZ. “Ik heb nu een groepje dat als thuis voelt,” vertelt ze. Ze heeft haar beste vriend ontmoet via de Caribische community. Hij woont in hetzelfde gebouw als Keona, dus ze zien elkaar elke dag. Ook spreekt ze af met andere studenten uit de Caribische community. Zo goed en kwaad als het kwam, koken ze samen gerechten van thuis in de gedeelde keuken van het studentenhuis.

Komend schooljaar verhuist Keona naar een studio mét een eigen keuken. Ze kan niet wachten om zelf kabritu stoba te maken, een stoofgerecht met geitenvlees, ui, aardappelen en rijst. Niet alle ingrediënten waar in ze in Curaçao mee kookte, zijn hier te vinden. De grootste cultuurschok was de prijs van de boodschappen hier in Nederland. Keona stond in de supermarkt en belde vol verwondering haar moeder: “Mama, de kip is hier zó duur!”

Opleiding Verpleegkunde

Eén ding was kristalhelder tijdens de periode dat Keona veel last had van heimwee: haar passie en motivatie voor haar opleiding. Ze wilde naar huis, maar absoluut niet stoppen met haar opleiding. “De liefde en passie voor de zorg ging nooit weg,” vertelt Keona. De stagemomenten waren voor Keona ook echt een eye opener: “dit is wat ik wil”. Ze wil mensen helpen, zorg dragen voor mensen die niet of minder voor zichzelf kunnen zorgen. Ook vindt ze de theoretische kant van verpleegkunde heel interessant. “Ik vind het menselijk lichaam en hoe het werkt fascinerend.”

De heimwee eiste zijn tol: de combi-opleiding koste teveel energie en dus is Keona overgestapt naar alleen Verpleegkunde. Maar ze heeft Verloskunde nog niet helemaal losgelaten. Nadat ze haar diploma aan de HZ heeft behaald, wilt ze zich verder specialiseren in de neonatologie. Dit is een specialisme binnen de kindergeneeskunde gericht op de zorg van pasgeboren baby’s. “Ik wil sowieso dat diploma Verloskunde halen,” zegt Keona.

Thuis in Zeeland

Zeeland is een flink eind van Curaçao, zo’n twaalf uur met het vliegtuig. Toch voelt Keona zich hier in Vlissingen na een lastige periode toch op haar gemak. “Het is heerlijk rustig,” vertelt ze. Keona is snel overprikkeld, dus de grote studentensteden zoals Amsterdam of Utrecht zijn niets voor haar. “Ik ben echt een homebody”. In haar vrije tijd leest ze graag romantische boeken, spreekt ze af met vrienden of gaat ze naar het strand.

Keona heeft zich nu ook aangesloten bij één van de studentenverenigingen van de HZ: Marum Bibio. Deze studentenvereniging organiseert feesten en andere evenementen in hun sociëteit De Fles, in stamkroeg De Vrienden van Vlissingen en andere locaties in en rondom Vlissingen. Zo heeft Keona vrienden gemaakt met studenten van over de hele wereld, bijvoorbeeld uit Zuid-Afrika, de Verenigde Staten en Litouwen.

Ervaringen tijdens stage

Tijdens haar stages kwam Keona veel in aanraking met Zeeuwse ouderen. Af en toe kreeg Keona helaas ook te maken met racisme. Met haar donkere huid en kroeshaar is ze toch een opvallende verschijning in de Zeeuwse verzorgingstehuizen. Er was één vrouw die niet door Keona geholpen wilde worden vanwege haar huidskleur. “Ik respecteer iedereens grenzen,” zegt Keona, “maar we leven in 2025, kom op!” Deze vrouw had beginnende dementie en was delirisch, waardoor het onmogelijk was voor Keona om het gesprek aan te gaan. Wel heeft Keona de situatie gemeld bij haar stagebegeleider en neemt ze zelf initiatief door bijvoorbeeld cliënten te ruilen met een collega. “Zo geef ik zelf ook mijn grenzen aan”.

Persoonlijke groei

Het afgelopen jaar op de HZ heeft Keona ontzettend veel persoonlijke groei doorgemaakt: “De Keona die een jaar geleden hier in Zeeland aankwam en de Keona van nu, zijn compleet anders”. Toen Keona net begon met haar studie, durfde ze veel dingen niet en was ze best verlegen. Maar tijdens de lessen en haar stages heeft Keona moeten leren om haar grenzen aan te geven, assertief te communiceren en voor zichzelf op te komen. “Ik ben heel dankbaar voor mijn groei in het afgelopen jaar,” zegt Keona. “Ik ben trots op mezelf.”